کتاب شدن (Becoming) | میشل اوباما | انتشارات هورمزد

کتاب شدن مجموعه خاطرات دختری سیاه پوست به نام میشل اوباما است که از طبقه ی کارگر که موفق شد در جایگاه بانوی اول ایالات متحده آمریکا قرار بگبرد. دختری قوی از شیکاگو که ناملایمات زندگی ساخت و شکست نخورد. دختر باهوشی که وکالت و معاونت بیمارستان و مدیر مدسه غیرانتفاعی را بر عهده داشته است.
میشل اوباما (Michelle Obama) در کتاب شدن (Becoming) به شما نشان می‌دهد که قبلاً چه کسی بوده و چه دیدگاهی نسبت به انواع موضوعات همچون طبقه اجتماعی، نژاد و جنسیت دارد. او شما را با احساس خود در مورد زندگی خانوادگی، ویژگی‌های اصلی شخصیتی، و همه اتفاقات و افرادی آشنا می‌کند که به او کمک کرده‌اند به کسی که اکنون هست، تبدیل شود.
این کتاب داستان زندگی زنی است که انتظار نداشت نخستین زن آمریکایی-افریقایی که او را با نام بانوی اول ایالات متحده امریکا بخوانند. با این حال راهی پیدا کرد تا بازهم در غیرعادی‌ترین و سخت‌ترین شرایط، دیدگاه‌های منحصربه‌فردش را عملی کند. میشل به عنوان بانوی اول آمریکا یک الگوی متفاوت از زندگی به زنان معرفی کرده است. زندگی دوگانه میشل باعث شده تا او بتواند از جنبه‌های مختلف به زندگی بنگرد. جایگاه سیاسی‌اش در کنار دغدغه‌های شخصی و انسان‌دوستانه‌اش همگی ماده‌های فعالی برای شکل‌گیری کتاب شدن بوده‌اند.

بخش اول من شدن در مجموعه خاطرات میشل اوباما

 میشل روابط در بخش اول از مجموعه خاطراتش به نام «من شدن» از روابط گرم خانواده‌اش توصیف می‌کند و تاثیر آن را در تمام دوران زندگی‌اش احساس می‌کند. معتقد است حمایت والدینش برای او اطمینانی را به ارمغان آورده که بسیاری از هم‌نژادانش از آن محروم‌اند و باعث شده هربار در مواجهه با چالش‌های زندگی بتواند روی پای خودش بایستد. از آرزوهای ساده بچگی‌اش از داشتن سگ و خانه‌ای دوبلکس که در آن زمان به دلیل جرم و جنایت در طبقه بالایی خانه عمه‌اش که معلم پیانو او نیز بود.
او که در بچگی دوست داشت متخصص اطفال باشد. تیزهوشی و سخت‌کوشی میشل باعث شد در بهترین دبیرستان‌های به‌نام ادامه تحصیل دهد و نگاهش را به دنیا وسیع‌تر کند.
بعد از ورود به دانشگاه پرینسون و مدرسه حقوق هاروارد در رشته جامعه شناسی تحصیل کرد.

بخش دوم ما شدن در مجموعه خاطرات میشل اوباما

در بخش دوم در مجموعه خاطرات شدن به نام ما شدن که در ده فصل آشنایی، ازدواج و سال‌های اولیه زندگی میشل و باراک اوباما را تصویر کرده است. باراک اوباما به عنوان کارآموز تحت نظارت میشل وارد شرکت می‌شود و آشنایی کاری این دو پس از مدتی به عشق و دوستی می‌انجامد.
میشل، باراک را فردی مصمم می‌یابد که همیشه می‌داند می‌خواهد چه‌کار کند. با این‌که دو سال از میشل بزرگ‌تر است، چند سالی را به تجربه کاری گذرانده و بعد وارد دانشکده حقوق شده است و همه استادانش او را به عنوان دانشجویی ممتاز و برگزیده می‌شناسند.
او در ارتباطات فردی‌اش هم بسیار موفق است و به راحتی با همه همکاران ارتباط برقرار می‌کند در اکتبر سال 1994، میشل و باراک ازدواج کردند، اما نتوانستند از ماه‌عسلشان لذت ببرند، زیرا از باراک برای کمک به سازمانی به نام پِراجِکت وُت (Project Vote) دعوت به همکاری کرده بودند و باوجود دستمزد اندک، او پیشنهادشان را پذیرفته‌بود.
هدف این سازمان این بود که هرچه بیشتر سیاه‌پوستان را برای رأی دادن در انتخابات نوامبر آن سال ثبت‌نام کنند. باراک برای انجام آن پروژه تمام انرژی‌اش را صرف کرد و درنتیجه، ۷۰۰۰ نفر را تنها در یک هفته ثبت‌نام کرد.
میشل و باراک اوباما به عنوان دو فرد سیاهپوست حتی بیشتر از سفیدپوستان عرصه سیاست باید مراقب هر کلمه که از دهانشان درمی‌آید، باشند.

بخش سوم بیشتر شدن در مجموعه خاطرات میشل اوباما

در بخش سوم در مجموعه خاطرات میشل اوباما به نام بیشتر شدن از پیروزی در انتخابات ریاست جمهوری و رفتن به کاخ سفید و اتمام دوره ریاست جمهوری سخن می‌گوید.

من آدمی معمولی هستم که سفری فوق العاده داشته‌ است، امیدوارم با گفتن این داستان کمک کنم برای داستان‌های دیگر و صداهای دیگر فضایی خلق شود و مسیر کسانی را هموار کنم که حس تعلق دارند و دلیلی برای آن دارند.
من به اندازه کافی خوش شانس بوده‌‌‌ام که بتوانم وارد قلعه های سنگی، کلاس های شهر، و آشپزخانه های آیوا شوم، من فقط سعی دارم خودم باشم، و فقط سعی دارم ارتباط برقرار کنم. در ازای هر دری که برایم گشوده شده است و در نهایت این چیزی است که باید بگویم بیایید یکدیگر را بپذیریم، آنگاه شاید کمتر بترسیم، کمتر قضاوت اشتباه بکنیم و بتوانیم تعصبات را کنار بگذاریم و نیز کلیشه هایی را که بی دلیل ما را از هم جدا می کنند.
شاید بعد بهتر بتوانیم یکدیگر را به همان نحوی که هستیم بپذیریم. درباره کامل و بی نقص بودن حرف نمی‌‌‌زنم، یا درباره اینکه عاقبت باید به کجا برسی. این نشانۀ قدرت است که اجازه دهی تو را بشناسند، صدایت را بشنوند، سرگذشت منحصر‌به‌فرد خودت را داشته باشی و از صدای واقعی خودت استفاده کنی و این نشانۀ بزرگواری است که مشتاق باشی دیگران را بشناسی و صدایشان را بشنوی و این همان «شدن» است.